Αυτό θέλω και για τα παιδιά μου. Όταν μεγαλώσουν θέλω να είναι ευτυχισμένα. Δε με νοιάζει τι δουλειά θα κάνουν, που θα ζουν, πόσα χρήματα θα κερδίζουν ή αν θα έχουν αυτοκίνητα και σπίτια· αλλά με νοιάζει να είναι ευτυχισμένα.
Από την παρατήρησή μου μπορώ να πω ότι η ευτυχία δεν είναι κάτι που το έχεις όταν θα πρέπει να συμβαίνουν κάποια άλλα πράγματα.
Η ευτυχία για εμένα είναι τρόπος ζωής ή τρόπος σκέψης. Ευτυχία μπορώ να νιώσω πίνοντας ένα ποτήρι τσάι, ακούγοντας ένα ωραίο τραγούδι, παίρνοντας μία ακόμα αναπνοή, κοιτώντας τον μεγάλο μου γιο να διαβάζει το μάθημά του, βλέποντας τον μικρό μου γιο να τρέχει να με αγκαλιάσει. Ευτυχία μπορεί να νιώσω πίνοντας ένα ποτήρι νερό ή τρώγοντας ένα μανταρίνι. Ευτυχία μπορώ να νιώσω όταν ακούω τον ήχο των ελαστικών του ποδηλάτου μου όταν πατάνε στο χώμα ή όταν σηκώνομαι μετά από μία πτώση με το ποδήλατο και βλέποντας ότι είμαι καλά :-)
Ευτυχία νιώθω όταν σηκώνω το τηλέφωνο και μιλάω με τον πατέρα μου. Ευτυχία νιώθω με τη σκέψη ότι η μητέρα μου είναι πάντα δίπλα μου. Ευτυχία νιώθω όταν σκέφτομαι ότι τα αδέρφια μου είναι καλά.
Η ευτυχία για εμένα είναι το σύνολο όλων αυτών των καθημερινών απλών στιγμών.
Με αυτή τη σκέψη αναγνωρίζω ότι η ευτυχία υπάρχει γύρω μου...παντού και πάντα...αρκεί να ξέρω να την αναγνωρίσω και να την καλωσορίσω... και ευτυχώς έχω μάθει να το κάνω.
Το μόνο που απομένει είναι να το διδάξω και στα παιδιά μου (αλλά και σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους).
Θεόδωρος Αραμπατζής
