Συχνά κάνουμε ταξιδάκια. Είτε είναι μικρές μονοήμερες εκδρομές είτε για Σαββατοκύριακο είτε και για 3-4 μέρες πχ στο εξωτερικό. Κάθε φορά υπάρχει το θέμα της βαλίτσας - πού θα βρούμε αρκετά μεγάλη βαλίτσα για να μας χωρέσει...εμμ εννοώ να χωρέσει τα πράγματά μας.
Πλέον έχουμε οργανωθεί αρκετά καλά με check lists. Έχουμε κάνει μία λίστα (ο καθένας) και ξέρουμε ποια πράγματα θα πάρουμε μαζί μας κάθε φορά συν πλην μερικά. Οπότε τις περισσότερες φορές δεν ξεχνάμε κάτι πίσω αν και συχνά υπάρχει αυτή η αίσθηση, μόλις φεύγουμε από το σπίτι, ότι κάτι ξέχασα.
Πάντως έχουμε την τάση να παίρνουμε όλο το σπίτι μαζί μας. Ειδικά τώρα που έχουμε και το Δημήτρη στις εκδρομές είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Έχω περιέργεια να δω τι θα πάρουμε μαζί μας τώρα που θα φύγουμε 10 μέρες διακοπές στη Χίο.
Αυτό μάλλον προέρχεται από την επιθυμία μας να νιώθουμε 'σα στο σπίτι μας' όπου πηγαίνουμε. Είναι αυτή η δυσκολία που έχουν οι άνθρωποι - να βγαίνουν έξω από τη ζώνη άνεσής τους (να ξεβολεύονται) - αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να πάρεις όλο το σπίτι και τις ανέσεις του μαζί σου (εκτός κι αν ζεις και ταξιδεύεις με τροχόσπιτο).
Σαν συμπέρασμα πιστεύω ότι βοηθάει το να μπορούμε να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε εύκολα στην αλλαγή ώστε να νιώθουμε άνετα σε οποιοδήποτε χώρο βρισκόμαστε. Το ίδιο ισχύει είτε πρόκειται για ένα σύντομο ταξίδι, είτε πρόκειται για μία μεγαλύτερη αλλαγή στη ζωή μας όπως μία μετακόμιση σε άλλο σπίτι ή άλλη πόλη(ή άλλη χώρα), ένας γάμος, ένα παιδί, μία νέα καριέρα. Ένα ωραίο βιβλίο σχετικό με την προσαρμογή στην αλλαγή που έχω διαβάσει είναι το "Ποιος πήρε το τυρί μου" του Spenser Johnson όπου μέσα από την ιστορία 2 ποντικών περνάει μηνύματα για την προσαρμογή μας στην αλλαγή.
