Μπαμπάς… πώς γίνεται κάποιος μπαμπάς; Πώς γίνεται κάποιος γονιός; Ή μάλλον πότε αποκαλείται κάποιος γονιός;
Ποιος θεωρείται καλός μπαμπάς (ή γονιός);
Σε ό,τι κάνω, συνηθίζω να θέλω να είμαι όλο και καλύτερος· να βελτιώνομαι συνεχώς. Ό,τι κάνω θέλω να το κάνω όλο και καλύτερα.
Ένα "πρότζεκτ" που ξεκίνησε πριν 7 χρόνια είναι το πρότζεκτ της πατρότητας. Είναι ένα πρότζεκτ που δε θα ολοκληρωθεί ποτέ. Είναι ένα έργο σε εξέλιξη και στο οποίο θέλω να γίνομαι όλο και καλύτερος.
Πριν λίγες ημέρες έβαλα τον 7χρονο Δημήτρη για ύπνο και ξαπλώναμε μαζί στο κρεβάτι του και συζητούσαμε. Λίγο νωρίτερα τον είχα μαλώσει για κάτι που έκανε (ή που δεν έκανε…δε θυμάμαι). Όταν τον μαλώνω μου περνάει γρήγορα· μέσα σε λίγα λεπτά. Αλλά για εκείνη τη στιγμή μπορεί να μαλώσω ή να φωνάξω και δεν το θέλω καθόλου…αλήθεια.
Τέλος πάντων, ξαπλώναμε στο κρεβάτι και του λέω:
Εγώ: Δημήτρη, θέλω να ξέρεις ότι δε μου αρέσει να σε μαλώνω και να σου φωνάζω.
Δημήτρης: Ούτε κι εμένα μου αρέσει.
Εγώ: Ωραία, τι θέλεις να κάνω λοιπόν όταν δε συμπεριφέρεσαι σωστά ή όταν δεν ακούς;
Δημήτρης: Μμμμ δεν ξέρω. Να με μαλώνεις;
Εγώ: Ναι; Αυτό θέλεις; Να σε μαλώνω;
Δημήτρης: Δεν ξέρω.
Εγώ: Ούτε κι εγώ ξέρω. Δεν ήμουν ποτέ μπαμπάς στο παρελθόν. Πρώτη φορά είμαι μπαμπάς και δεν τα ξέρω όλα.
Δημήτρης: …
Εγώ: Αν έχεις να μου προτείνεις κάτι, πες το μου. Μπορεί να συμφωνήσω.
Σκεφτόμουν ότι ένα από τα πράγματα που έμαθα από τα παιδιά μου είναι να παραιτηθώ από την ιδέα ότι "τα ξέρω όλα" ή "ότι έχω πάντα δίκιο" ή ότι "έχω απαντήσεις για τα πάντα". Δεν ήταν εύκολο, αλλά ήταν ένα απαραίτητο μάθημα!
Νομίζω ότι το έχω ξαναπεί σ' αυτό το blog αλλά τα παιδιά μου είναι οι καλύτεροι δάσκαλοί μου. Μου έχουν μάθει πάρα πολλά και συνεχίζουν να μου μαθαίνουν. Αυτό που χρειάζεται από εμένα είναι να συνεχίσω να είμαι ανοιχτός να μάθω.
Η φράση "θα το κάνεις έτσι γιατί το λέω ΕΓΩ" ποτέ δε μου άρεσε και δυστυχώς έχω "πιάσει" τον εαυτό μου να τη λέει κάποιες φορές. Πώς μπορούμε να ζητάμε από τα παιδιά μας να κάνουν κάτι χωρίς να είμαστε εμείς 100% βέβαιοι ότι είναι το σωστό; Άλλωστε, πολλά από τα πράγματα που ήταν "σωστά" όταν μεγαλώναμε εμείς, τώρα έχουν αποδειχθεί "λάθος".
Και για να ολοκληρώσω, αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν δούμε τα παιδιά μας σαν "δασκάλους" μας και ότι ήρθαν στη ζωή μας για να μας μάθουν κάτι (και όχι να τους μάθουμε εμείς κάτι), τότε ίσως μπορούμε να αγγίξουμε την "τελειότητα" και να γίνουμε "τέλειοι γονείς" - ΙΣΩΣ!
Δεν ξέρω την πηγή του αλλά είχα ακούσει το παρακάτω κείμενο από τον Wayne Dyer και μου άρεσε πολύ:
"Τα παιδιά σας δεν είναι τα παιδιά σας.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται μέσα από εσάς αλλά όχι από εσάς.
Και αν και είναι μαζί σας, δε σας ανήκουν.
Μπορεί να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορεί να φιλοξενείτε το σώμα τους αλλά όχι την ψυχή τους,
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, το οποίο δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε καν στα όνειρά σας.
Μπορεί να προσπαθείτε να γίνετε σαν αυτά, αλλά μην επιζητείτε να τα κάνετε σαν εσάς.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω ούτε παραμένει στο χθες."
Συμφωνείτε ή έχετε διαφορετική άποψη;
Θεόδωρος Αραμπατζής
