Μια Ιστορία Θέλησης...

Ο Ναπόλεον Χιλ είναι ο συγγραφέας του "Think and Grow Rich", του βιβλίου που από το 1960 ως το 1976 ήταν πρώτο σε πωλήσεις στην Αμερική. Ο Χιλ απόκτησε ένα γιο ο οποίος γεννήθηκε με 95% απώλεια της ακοής τους. Έχοντας πολλά χρήματα από το επιτυχημένο του βιβλίο, ο Χιλ πήγε το παιδί του σε όλους σχεδόν τους μεγάλους γιατρούς του κόσμου για να το κάνει καλά. Δυστυχώς όμως όλοι του έλεγαν ότι το παιδί του ήταν αδύνατο να ακούσει.

Όταν το παιδί έγινε δύο χρονών, ένας γιατρός του είπε πως υπήρχε μια πιθανότητα να ανέβει το όριο της ακοής του παιδιού στο 20% αν κάποιος του μιλούσε ΣΥΝΕΧΩΣ δυνατά κοντά στα αυτιά του για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Και τότε ο Ναπόλεον Χιλ είπε: "Το παιδί μου θα ακούσει".

Άρχισε να του μιλάει όλη την ημέρα με τον τρόπο που του είπε ο γιατρός και όταν το παιδί έγινε έξι χρονών είχε ακοή 25%. Οι γιατροί τότε του είπαν να σταματήσει, γιατί ήδη είχε καταφέρει ένα θαύμα. Κάθε προσπάθεια από κει και πέρα θα ήταν μάταιη. Όμως ο Ναπόλεον συνέχισε να λέει: "Το παιδί μου θα ακούσει".

Όταν ο γιος του έγινε δώδεκα χρονών τον έστειλε σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες, γιατί η ακοή του ήταν 40% και δεν μπορούσε να ακούσει. Οι γιατροί έλεγαν στον πατέρα του ότι εκείνο που ήδη είχε καταφέρει θα αναφερόταν στα ιατρικά χρονικά ως επίτευγμα και ότι ήταν αδύνατο να καταφέρει κάτι καλύτερο. Όμως εκείνος εξακολουθούσε να λέει: "Το παιδί μου θα ακούσει".

Για να μη σας κουράζω, όταν ο γιος του Χιλ έγινε δεκαπέντε χρονών φορούσε πολύ χοντρά ακουστικά, αλλά πήγαινε σε κανονικό σχολείο έχοντας ακοή περίπου 60%. Σήμερα είναι ηλεκτρονικός, ειδικός στα ακουστικά και διευθύνει το τμήμα ηλεκτρονικών ερευνών μιας μεγάλης αμερικανικής εταιρείας. Η ακοή του είναι περίπου 80%. Φοράει βέβαια κάποια μικρά ακουστικά, αλλά είναι ένας θαυμάσιος και φυσιολογικός άνθρωπος.

Έτσι ένα ισχυρό "θέλω" του πατέρα έκανε ένα παιδί με σχεδόν μηδενική ακοή να ακούσει, πηγαίνοντας ενάντια σε όλα εκείνα που πίστευαν και έλεγαν οι γιατροί.

Στη ζωή υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που γράφουν την ιστορία, αυτοί που, όπως λέμε, "χαράζουν το αυλάκι".

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που ακολουθούν και παρακολουθούν εκείνους που γράφουν την ιστορία, εκείνους που "χαράζουν το αυλάκι".

Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Αυτοί που δε θέλουν να μάθουν, που στην πραγματικότητα είναι νεκροί αλλά κανένας δεν τους το έχει πει και νομίζουν ότι ζουν.

Πιστεύω πως είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε σε ποια κατηγορία θα ανήκουμε. Είναι δικό μας έργο να πάρουμε την απόφαση και να κάνουμε τη δουλειά που απαιτείται για να φύγουμε από την τρίτη κατηγορία, να περάσουμε στη δεύτερη και τελικά να μπούμε στην πρώτη, για να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας, βάζοντας τον εαυτό μας να ζει, να δημιουργεί και να απολαμβάνει τη θεϊκή ομορφιά της ζωής.

Ας πάρουμε την απόφαση ΤΩΡΑ και ας ξεκινήσουμε το ταξίδι της αλλαγής. Πιστέψε με, αξίζει τον κόπο.

Απαγόρευση του καπνίσματος το 1856

Η βασίλισσα Αμαλία εξέδωσε διάταγμα εν ονόματι του Βασιλέως Όθωνα το 1856 όπου απαγορεύει το κάπνισμα του τσιγάρου και των καπνοσυρίγκων (τσιμπουκιού) στους δημόσιους χώρους.

Από τότε ισχύει ο νόμος;

Αλήθεια, έχετε ζητήσει ποτέ από δημόσιο υπάλληλο να σβήσει το τσιγάρο επειδή απαγορεύεται; Αν ναι, ποια ήταν η αντίδρασή του; Εσείς καπνίζετε σε δημόσιους χώρους;

Χιονίζει. Το έστρωσε;

Τις τελευταίες 2 ημέρες χιόνιζε στο Κιλκίς. Ενώ είπαμε ότι τελείωσε ο χειμώνας και ήρθε επιτέλους η άνοιξη, ξαφνικά άρχισαν ξανά τα κρύα και μας χιόνισε.

Σήμερα το πρωί που ξύπνησα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω την κουρτίνα και να κοιτάξω έξω. Μου ήρθε αμέσως ένα συναίσθημα που είχα όταν ήμουν μικρός.

Όταν το βράδυ χιόνιζε την ώρα που πέφταμε για ύπνο, το πρωί ξυπνούσα με μια λαχτάρα να δω αν "το έστρωσε". Δεν ξέρω αν ήταν επειδή μπορεί να χάναμε μάθημα ή γιατί μου άρεσε το χιονισμένο τοπίο ή γιατί θα βγαίναμε για χιονοπόλεμο και έλκηθρο με τσουβάλια και τελάρα στην παγωμένη κατηφόρα πίσω από το 1ο το δημοτικό, αλλά κάθε φορά θυμάμαι ότι μόλις ξυπνούσα άνοιγα αμέσως τις κουρτίνες να δω το χιόνι. Ενθουσιασμός και χαρά όταν το είχε στρώσει και απογοήτευση όταν οι δρόμοι ήταν καθαροί.

Ακόμα και τώρα νιώθω το ίδιο με όλο αυτό. Αμέσως μετά την πρώτη ευχάριστη σκέψη όμως, έρχεται και η σκέψη του "μεγάλου" πλέον. Πρέπει να καθαρίσω το αμάξι· πρέπει να βάλω αλυσίδες· πως θα βγω για δουλειές στην αγορά κλπ κλπ. Το καλό όμως είναι ότι έχω την τύχη να δουλεύω από το σπίτι οπότε οι μετακινήσεις μου είναι κατ' επιλογή και μόνο. Το άλλο καλό είναι ότι "πιάνω" τον εαυτό μου να κάνει αυτές τις "μεγαλίστικες" σκέψεις και αμέσως τον επαναφέρω στο αθώο παιδικό συναίσθημα.

Ας μην ανησυχούμε για κάτι το οποίο ίσως και να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε. Είχε πει ο Wayne Dyer ότι υπάρχουν 2 λόγοι που δε χρειάζεται να ανησυχούμε για κάτι.
1ον γιατί αν αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε, τότε δε χρειάζεται να ανησυχούμε γιατί μπορούμε να το αλλάξουμε
και 2ον αν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, τότε δε χρειάζεται να ανησυχούμε και να αγχωνόμαστε γιατί απλά δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.

Εσείς απολαμβάνετε το χιόνι ή σκέφτεστε όλες τις "δυσκολίες"[ή καλύτερα προκλήσεις] που προκαλεί;