Ατάκες Δημήτρη (Άνοιξη 2010) - Part 2

Πραγματικά δεν τον προλαβαίνω. Μετά το "Ατάκες Δημήτρη (Άνοιξη 2010) Μέρος πρώτο"επανερχόμαστε με το "Μέρος Δεύτερο". Μπορεί να πει μια ωραία ατάκα και αν δε τη σημειώσω να μου φύγει για πάντα.
Σημείωση για τον εαυτό μου: Να πάρω ένα ωραίο ημερολόγιο ειδικά αφιερωμένο με τις ατάκες και τα κατορθώματα του Δημήτρη.

Ορίστε μερικές πρόσφατες:

---------------------

"Μπαμπά όταν ήμουν στο δωμάτιό μου άκουσα το κινητό του να 'ξυπνητηρίζει'" (να χτυπάει το ξυπνητήρι του)

---------------------

Τον έβαλα στο κρεβάτι του να κοιμηθεί και ξυνόταν η πλάτη του οπότε μου ζήτησε να του την ξύσω. Μετά από λίγο του λέω:
- "Άντε Δημήτρη ξύσου μόνος σου τώρα"
Μου απαντάει:
- "Μπαμπά ξύσε με εσύ. Έχεις τόόόσο ωραία νύχια."

---------------------

Μου αρέσει που μαθαίνει τεχνικές "πωλήσεων". Μία τεχνική είναι οι "ανοιχτές ερωτήσεις"- ερωτήσεις που κάνουν τον υποψήφιο να ανοιχτεί και να μην απαντήσει με ένα "ναι" ή ένα "όχι". Είναι ερωτήσεις που ξεκινάνε με "που, ποιος, πώς, πότε, τι, γιατί".

Δεν τον αφήνω να παίζει ή να πειράζει καν το κινητό μου αλλά καμιά φορά βλέπουμε μαζί 'χωτογραφίες' (φωτογραφίες).
Έρχεται λοιπόν την επόμενη μέρα και ζητώντας έξυπνα το κινητό μου μου λέει:
"Μπαμπά, γιατί αύριο* μου έδωσες το κινητό σου;" 
*(αύριο = χθες - ακόμα τα μπερδεύει) 

Εξαιρετική ερώτηση. Αν με ρωτούσε "Μπαμπά θα μου δώσεις το κινητό σου;" - θα του έλεγα όχι. Ενώ με την ερώτηση που μου έκανε ανοίγει ολόκληρη συζήτηση την οποία μπορεί να οδηγήσει εκεί που θέλει.

Μία άλλη φορά ήθελε να κοιμηθώ μαζί του στο κρεβάτι του και μου λέει πάλι:
"Μπαμπά, γιατί αύριο (=χθες) κοιμήθηκες μαζί μου στο κρεβάτι μου;"

Νομίζω ότι αρχίζει και μαθαίνει πολύ γρήγορα. Σύντομα δε θα μπορώ να του απαντήσω. Μάλλον χρειάζεται να εξελίξω ακόμα περισσότερο τις δεξιότητες πωλήσεών μου. Η λύση είναι: "Απανατάς σύντομα και επανέρχεσαι με ερώτηση" - ελπίζω να μην το μάθει σύντομα, γιατί θα με κάνει ό,τι θέλει απ' ότι φαίνεται.

---------------------

Τον έχω στην αγκαλιά μου και συζητάμε...

Εγώ: "Δημήτρη, όταν ήσουν μικρός (του αρέσει πολύ όταν ξεκινάω ιστορίες μ' αυτή τη φράση), σε έπιανα και σε φιλούσα παντού ασταμάτητα. Μου άρεσε πάρα πολύ!"

Δημήτρης: "Καλά. Σ'αφήνω να με φιλάς όσο θέλεις."

μετά από περίπου 89 φιλιά σε όλο το κεφάλι συμπληρώνει γελώντας…

Δημήτρης: "Και στην κοιλιά!!"

---------------------

Του έχω μάθει πως να ανεβαίνει στο καρεκλάκι του, να παίρνει ποτήρι και να βάζει νερό από την ειδική βρύση με το φίλτρο.

Είμαι στο δωμάτιό του και τον περιμένω να έρθει:

Εγώ: "Δημήτρη έλα!"

Δημήτρης: "Θα πιω νερό κι έρχομαι!"

Εγώ: "Θέλεις να σου βάλω εγώ;"

Δημήτρης: "Όχι, θα βάλω μόνος μου - αφού είμαι άντρας!"

---------------------

Ακούγοντας και βλέποντας με τη μαμά του τον ημιτελικό της Eurovision, μετά το τραγούδι του Αλκαίου, λέει:

"Μπαμπά, αυτό το τραγούδι μοιάζει με το τραγούδι του Καραγκιόζη"

και μετά σήκωνε τα χέρια ψηλά και χόρευε και τραγουδούσε:
"Όλα θα τ'αλλάξω ... όλα θα τ’αλλάξω..."

Ατάκες Δημήτρη (Άνοιξη 2010) - Part 1

Ας δούμε μερικές Ατάκες του Δημήτρης τις τελευταίες μέρες.

Στο δρόμο με το αυτοκινήτο, οδηγούσε η Σόνια και πίσω καθόταν ο Δημήτρης και κάποια στιγμή της λέει:

Δημήτρης: "Μαμά οδηγάς πάρα πολύ ωραία"

Σόνια: "Ευχαριστώ αγόρι μου."

Δημήτρης: "Ναι αλλά όχι τόόόσο ωραία."

Σόνια: :S

-----------------------

Σήμερα το πρωί 5 λεπτά αφού ξύπνησε:

"Άμπρα κατάμπρα να φύγει το Φθινόπωρο και να έρθει η Άνοιξη!"

"Ελάτε να τραγουδήσουμε το τραγούδι του καλοκαιριού: Καλοκαιριάάά-κι, Ναιαιαια! Καλοκαιριάάά-κι. Καλοκαιριάάά-κι, Ναιαιαιαι! Καλοκαιριάάάκι!"

χαχαχαχαχα "καλοκαιριάκι" - πολύ αστείο μου ακούγεται.

-----------------------

Σάββατο μεσημέρι πάω στο σπίτι της μαμάς μου. Είναι ο Δημήτρης εκεί και παίζει με ένα κοριτσάκι, τη Ζήνα. Το ξέρω το κοριτσάκι αλλά έχω πάνω από χρόνο να το δω οπότε μεγάλωσε και άλλαξε. Μόλις με βλέπει ο Δημήτρης φωνάζει:

"Μπαμπά μπαμπά είναι η Ζήνα εδώ!"

βγαίνοντας στο μπαλκόνι που έπαιζαν τους βλέπω μαζί και λέω:

"Δημήτρη θα μου τη γνωρίσεις;"

Και τότε ο Δημήτρης κάθεται δίπλα της και εκτείνοντας το δεξί του χέρι με την παλάμη ανοιχτή προς τα πάνω δείχνει τη Ζήνα και λέει:

"Μπαμπά, από δω η Ζήνα"

(Ξέρει από δικτύωση ο άτιμος)

-----------------------

Μια μέρα του μάθαινα συνθήματα του ΠΑΟΚ και σε κάποια φάση σταματάει και μου λέει:

"Μπαμπά κουράστηκα να είμαι ΠΑΟΚ. Μπορώ να είμαι ΑΡΗΣ;"

και συνεχίζει τραγουδώντας:

"Άρη, Άρη εσύ είσαι το καμάρι

Άρη Άρη ομάδα ξακουστή

κι όποιος έρθει αντίπαλος με σένα

πρέπει πρώτα καλά να το σκεφτεί."

Μου φαίνεται θα τον σκοτώσω τον θείο Χάρη και τη γιαγιά Στέλλα.

Η Αλήθεια Σχετικά με το Χρέος

του Dave Ramsey

Μύθος: Το χρέος είναι ένα εργαλείο και θα πρέπει να μας βοηθάει να δημιουργήσουμε ευημερία

Αλήθεια: Το χρέος δε χρησιμοποιείται από τους πλούσιους ανθρώπους τόσο συχνά όσο θέλουν να πιστεύουμε.

Το χρέος είναι ανόητο. Οι περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι είναι απένταροι απλά γιατί είναι πνιγμένοι στο χρέος με καμία ελπίδα σωτηρίας. Αν είστε χρεωμένοι, τότε είστε σκλάβοι, γιατί δεν έχετε την ελευθερία να χρησιμοποιήσετε τα χρήματά σας για να βοηθήσετε να αλλάξει το οικογενειακό σας δέντρο.

Σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας USA Today σχετικά με το χρέος, 78% των Baby Boomers (Η μεταπολεμική γενιά) έχουν χρέος υποθήκης, 59% έχουν χρέος πιστωτικών καρτών και 56% έχουν δόσεις αυτοκινήτου. Χρειάζεται μεγάλη θέληση, πειθαρχεία, θάρρος και βοήθεια για να σκοτώσετε το θηρίο που λέγεται χρέος. Αλλά μπορεί να γίνει. Φανταστείτε πόσα θα μπορούσατε να βάζετε στην άκρη για τη συνταξιοδότησή σας αν δεν είχατε τη δόση για το αυτοκίνητό σας; Αυτός είναι ο τρόπος που οι πλούσιοι χτίζουν τον πλούτο τους. Το χρέος είναι ανόητο. Καλωσήρθατε στον αληθινό κόσμο!

Το Παρελθόν Του Dave Ramsey

Όταν εκπαιδευόμουν για την πρώτη μου καριέρα στα μεσιτικά, μου είπαν ότι το χρέος είναι ένα εργαλείο. "Το χρέος είναι σαν υπομόχλιο και μοχλός", που μας επιτρέπει να σηκώσουμε αυτό που αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να σηκώσουμε. Μπορούμε να αγοράσουμε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, να ξεκινήσουμε μία επιχείρηση ή να βγούμε για φαγητό και να μην ανησυχούμε ότι θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να μαζέψουμε τα χρήματα για να το κάνουμε. Θυμάμαι μια καθηγήτρια οικονομικών μας έλεγε ότι το χρέος είναι δίκοπο μαχαίρι, το οποίο μπορείς να χρησιμοποιήσεις σαν εργαλείο για να κόψεις, αλλά θα μπορούσε επίσης να κόψει και εσένα και να σε βλάψει.

Μας έχουν πείσει για τον μύθο ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε OPM (other people's money = τα χρήματα άλλων ανθρώπων) για να ευημερήσουμε. Μας λένε με σνομπ και τις μύτες ψηλά ότι οι έμπειροι και πειθαρχημένοι επενδυτές χρησιμοποιούν το χρέος προς όφελός τους.

Εξετάστε το ενδεχόμενο του Ρίσκου

Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι το χρέος έχει αρκετό ρίσκο ώστε να εξουδετερώσει κάθε πλεονέκτημα που θα μπορούσε να αποκτηθεί μέσω της μόχλευσης του χρέους. Το ρίσκο θα καταστρέψει τις αντιληπτές αποδόσεις που αναφέρονται από τους 'πωλητές του μύθου'. Κάποτε ήμουν κι εγώ ένας απ' αυτούς και μπορούσα να επαναλαμβάνω τους μύθους πολύ πειστικά. Ήμουν ιδιαίτερα καλός, με τον μύθο ότι "το χρέος είναι ένα εργαλείο". Πουλούσα ακόμα και ακίνητα προς ενοικίαση που έχαναν χρήματα για τους επενδυτές δείχνοντάς τους, με πολύ εξελιγμένα εσωτερικά ποσοστά απόδοσης, με ποιο τρόπο θα μπορούσαν πραγματικά να κερδίσουν χρήματα!

Μπορούσα να μιλάω με ενθουσιασμό για αυτόν το μύθο, αλλά η ζωή και ο Θεός είχε κάποια μαθήματα για να μου διδάξουν. Μόνο αφού έχει χάσει όλα όσα μου ανήκαν και βρισκόμουν σε πτώχευση σκέφτηκα ότι το ρίσκο θα πρέπει να συνυπολογίζεται, ακόμη και μαθηματικά. Χρειάστηκε να ξυπνήσω σε "μονάδα εντατικής θεραπείας" για να συνειδητοποιήσω πόσο ανόητος και επικίνδυνος είναι αυτός ο μύθος. Η ζωή με χτύπησε αρκετά σκληρά για να πάρει την προσοχή μου και να με διδάξει.

"Ο πλούσιος κυβερνάει τον φτωχό, και ο δανειολήπτης είναι σκλάβος του δανειστή". Το αντιμετώπισα αυτό και έπρεπε να πάρω μια συνειδητή απόφαση για το ποιος είχε δίκιο - ο απένταρος καθηγητής οικονομικών μου, ο οποίος δίδασκε ότι το χρέος είναι ένα εργαλείο ή ο Θεός, ο οποίος έδειξε την προφανή περιφρόνηση για το χρέος. Ο Μπέβερλι Σιλς είχε δίκιο όταν είπε, «δεν υπάρχει σύντομος δρόμος για οποιοδήποτε μέρος αξίζει να φτάσεις."

Το καταναλωτικό χρέος δεν είναι φίλος σου

Μεταφράζω ένα άρθρο του Seth Godin σχετικά με το καταναλωτικό χρέος. Μία 'μάστιγα' που έχει κάνει την είσοδό της στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια και βασίζεται στην άγνοια των περισσότερων καταναλωτών σχετικά με το χρέος, καθώς και την ανάγκη απόκτηση πραγμάτων και στάτους. Ορίστε λοιπόν...

Ένα απλό μάθημα MBA είναι αυτό: δανείσου χρήματα για να αγοράσεις πράγματα που θα ανέβουν σε αξία. Δανείσου χρήματα αν βελτιώνει την παραγωγικότητά σου και σε κάνει να κερδίζεις χρήματα. Η μόχλευση πολλαπλασιάζει τη δύναμη της επιχείρησής σου γιατί με τη μόχλευση, κάθε δολάριο που κερδίζεις πολλαπλασιάζεται.

Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από την εκδοχή αυτού του μαθήματος σχετικά με τον καταναλωτή: δανείσου χρήματα για να αγοράσεις πράγματα που χάνουν σε αξία. Αυτό είναι λάθος σκεπτικό, βραχυπρόθεσμο και παράλογο.

Μερικές δεκαετίες πριν, όσοι κάναν μαζική διαφήμιση είχαν ένα πρόβλημα: Οι Αμερικάνοι καταναλωτές είχαν ήδη αγοράσει όλα όσα μπορούσαν να αγοράσουν. Ήταν δύσκολο να αναπτυχθούν γιατί το διαθέσιμο εισόδημα είχε ήδη διοχετευθεί σε αγαθά και υπηρεσίες. Ο μόνος τρόπος για ανάπτυξη ήταν αν έκλεβαν μερίδιο της αγοράς και αυτό είναι δύσκολο. Εκεί μπήκε το χρέος του καταναλωτή.

Γιατί να μαλώνεις για ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα όταν μπορείς να μεγαλώσεις την πίτα, σκέφτονται οι διαφημιστές. Χρέωσέ το, λένε. Βάλτο στην κάρτα σου. Πλήρωσε τώρα, γιατί όχι, είναι σαν να είναι δωρεάν, γιατί δε χρειάζεται να το ξαναπληρώσεις αργότερα. Γιατί να πληρώσεις ένα Hyundai με μετρητά όταν μπορείς να αγοράσεις μία BMW με δόσεις;

Μία διαφωνία είναι η μεταφορά του εισοδήματος: θα κερδίσεις πολλά περισσότερα χρήματα αργότερα, επομένως δανείσου τώρα ώστε να έχεις ένα καλύτερο αυτοκίνητο, κλπ. Μετά, όταν τα χρήματα αξίζουν λιγότερο για εσένα, μπορείς να τα ξεπληρώσεις. Αυτή η ιδέα είναι σχετικά καινούργια -- περίπου πενήντα χρονών -- και δε γεννήθηκε από αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Το χρέος δημιουργεί άγχος, το άγχος δημιουργεί συμπεριφορές που δεν οδηγούν στην ευτυχία...

Η άλλη διαφωνία είναι ότι υπάρχει τόσο πολύ καιρό, που είναι σαν ένας έμπιστος φίλος. Το χρέος φαίνεται ευχάριστο για αρκετό καιρό, μέχρι που δεν είναι. Και όλοι το κάνουν. Μας έχουν πείσει ότι η απόκτηση = ευτυχία, και το καταναλωτικό χρέος είναι η μηχανή που το επιτρέπει αυτό. Μέχρι που δεν το επιτρέπει πλέον.

Το θέμα είναι ότι το χρέος από μόνο του έχει γίνει ένα εμπορεύσιμο προϊόν. Δεν είναι μία δωρεάν υπηρεσία ή μία ευκολία, είναι μία τεράστια βιομηχανία. Και αυτή η βιομηχανία δουλεύει με όλους τους άλλους παίκτες στο σύστημα της ανάπτυξης, επειδή (τουλάχιστον προς το παρόν) όταν αναπτύσσονται, ωφελούνται και οι άλλοι διαφημιστές. Και μόλις μπεις σε ένα σημαντικό καταναλωτικό χρέος, τότε δουλεύεις γι' αυτούς, όχι για εσένα.

Είναι απλό: όταν η χρησιμότητα αυτού που θέλεις (όπως κι αν τη μετράς) είναι λιγότερη από το κόστος του χρέους, μην το αγοράζεις.

Τα πράγματα σπάνια είναι καλύτερα τώρα απ' ότι είναι στο μέλλον, γιατί τα πράγματα σας κοστίζουν για πάντα αν χρεωθείτε για να τα αγοράσετε.

Χρειάζεται πειθαρχία για να αντισταθείτε στη ευχαρίστηση τώρα ώστε να αποφύγετε μια ζωή πόνου και πληρωμών. Πολλοί άνθρωποι, ειδικά όταν έρχονται αντιμέτωποι με έναν καταιγισμό διαφήμισης χρέους, δεν μπορούν να αντισταθούν.

Αντισταθείτε. Οι έξυπνοι άνθρωποι δουλεύουν για να διατηρήσουν το μηνιαίο βάρος του καταναλωτικού χρέους τους στο μηδέν. Δανειστείτε μόνο για πράγματα που ανεβαίνουν σε αξία. Εύκολο να το λέμε, δύσκολο να το κάνουμε. Αξίζει όμως τον κόπο.

Νέα-Νέα Μέτρα της Κυβέρνησης! Ε και;

Με αφορμή τα νέα-νέα οικονομικά μέτρα ήθελα να μιλήσω για τη νοοτροπία κάποιων σχετικά με την οικονομία. Και δεν εννοώ την οικονομία του κράτους, αλλά την οικονομία στο σπίτι, στην οικογένεια και στο προσωπικό εισόδημα του καθενός.

Πριν μερικά χρόνια καθόμουν σκεπτικός και ένας πολύ πετυχημένος φίλος μου ήρθε και μοιράστηκε μαζί μία ιδέα την οποία όταν την εφάρμοσα άρχισε να αλλάζει σημαντικά η οικονομική μου κατάσταση.

Μου μίλησε λοιπόν για την ιδέα του "να πληρώνω πρώτα τον εαυτό μου". Να σας εξηγήσω τι εννοώ.

Όλοι όσοι δουλεύουμε κάπου, είτε είμαστε υπάλληλοι, είτε αυτοαπασχολούμενοι, έχουμε κάποιο εισόδημα. Έτσι λοιπόν, κάθε μήνα (ή κάθε πότε πληρώνεστε) που παίρνουμε το μισθό, ξεχωρίζουμε και λέμε:
Τόσα για το κινητό, τόσα για το σταθερό, τόσα για τη ΔΕΗ, τόσα για το νερό, τόσα για τη δόση της κάρτας, τόσα για το στεγαστικό, τόσα για τα φροντιστήρια των παιδιών, τόσα για τον παιδικό κλπ κλπ κλπ. Και στο τέλος, αν μείνουν χρήματα, τα κρατάμε για να βγάλουμε το μήνα.

Δηλαδή πρώτα πληρώνουμε όλους τους άλλους και αν περισσέψουν χρήματα τα κρατάμε για εμάς.

Ο φίλος μου λοιπόν μου είπε ότι χρειάζεται να πληρώνω πρώτα τον εαυτό μου. Δηλαδή κάθε φορά που θα παίρνω κάποια χρήματα, πρώτα θα λέω: "Τόσα για τον εαυτό μου" και μετά για όλους τους άλλους που αναφέραμε και πιο πριν.
Πόσα είναι τα "Τόσα"; Ένα καλό ποσό είναι το 10%. Δηλαδή με το 10% του εισοδήματός σας να πληρώνετε τον εαυτό σας ΠΡΩΤΑ. Οπότε αν κερδίζετε 1000€ το μήνα, θα παίρνετε το 10% (100€) και θα το βάζετε στο λογαριασμό του 10%.

Αυτά θα είναι χρήματα που δε θα τα πειράξετε ποτέ. Ό,τι κι αν συμβεί. Δηλαδή αν μαζέψετε μετά από ένα χρόνο 1200€ δε θα τα πάρετε για να ξοφλήσετε την κάρτα σας. Ούτε για να πάτε διακοπές. Αυτός θα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα δημιουργήσετε ασφάλεια.

Για να μην το περιπλέξω αρκετά με το τι θα κάνετε με τα χρήματα αυτά, απλά θα σας πω να μην τα πειράξετε Ό,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΣΥΜΒΕΙ.

Όταν δίνετε προτεραιότητα στο να πληρώνετε ΠΡΩΤΑ τον εαυτό σας και μετά όλα τα άλλα, θα αρχίσετε να βλέπετε ότι ενώ στην αρχή φαίνεται ότι δε θα "βγαίνετε", θα αρχίσουν να σας έρχονται χρήματα από πηγές που δεν τις περιμένατε. Θα αρχίσετε να προσελκύετε χρήματα και ευκαιρίες για να αυξηθεί το εισόδημά σας.

Άρχισα λοιπόν να εφαρμόζω την ιδέα του φίλου μου αμέσως. Αυτό που συνέβη ήταν εκπληκτικό. Καταρχήν είδα ότι με έναν μαγικό τρόπο μου έφταναν τα χρήματα και κατάφερνα να πληρώνω και τους λογαριασμούς. Και το δεύτερο που συνέβη είναι ότι άρχισαν να μας έρχονται περισσότερα χρήματα. Τότε άρχισα να πιστεύω ακόμη περισσότερο σ' αυτή την ιδέα και από τότε το εφαρμόζω με συνέπεια και το μοιράζομαι με όποιον μου δοθεί η ευκαιρία.

Ένα βιβλίο το οποίο αναλύει την ιδέα του "Να πληρώνουμε πρώτα τον εαυτό μας" είναι το βιβλίο "Ο πλουσιότερος άνθρωπος της Βαβυλώνας" του George S Clason. Είναι ένα μικρό βιβλίο που είναι εύκολο να το διαβάσετε, γιατί είναι με μορφή ιστορίας, αλλά δίνει πολύ πρακτικές συμβουλές.

Στο θέμα λοιπόν της οικονομικής κρίσης και των νέων-νέων μέτρων τώρα... Σε πολλούς που έχω πει αυτή την ιδέα μου λένε "Θοδωρή καλά τα λες, αλλά εμένα 100% του εισοδήματός μου φεύγει και δεν μπορώ να βάλω στην άκρη 10%". Τους έλεγα λοιπόν, "Δεν πειράζει· ξεκίνα με το 1%, μετά πήγαινε στο 2% κοκ" κάποια στιγμή θα δεις ότι μπορείς να φτάσεις και στο 10%."

Τότε που τους το έλεγα πολλοί έλεγαν ότι είναι αδύνατον να το κάνουν. Τώρα όμως που μειώνονται οι μισθοί, αυξάνετε ο ΦΠΑ, τα καύσιμα και όλα αυτά που έχουν ανακοινωθεί, αναγκαστικά θα ζουν με λιγότερα χρήματα. Αν όμως το ξεκινούσαν από τότε, όχι μόνο θα είχαν μάθει "να ζουν με λιγότερα" αλλά θα είχαν βάλει στην άκρη και ένα πολύ σημαντικό ποσό χρημάτων. (όταν λέω θα είχαν μάθει να ζουν με "λιγότερα" δεν το εννοώ έτσι ακριβώς γιατί έχει αποδειχθεί ότι όταν αρχίζεις και βάζεις το 10% αρχίζεις και δημιουργείς περισσότερες ευκαιρίες εισοδήματος - οπότε θα έχεις περισσότερα)

Θα πει κάποιος τώρα: "Ναι αλλά εγώ δεν το ήξερα αυτό. Αν το είχα μάθει τότε θα μπορούσα να το κάνω. Τώρα είναι πλέον αργά"
Ποτέ δεν είναι αργά. Ξεκινήστε από σήμερα να το κάνετε. Αν το 10% σας φαίνεται πολύ, βάλτε το 1% ή το 5%. Όλοι, όσοι έχουν ένα εισόδημα, νομίζω ότι μπορούν να βάζουν τουλάχιστον 1-2€ την ημέρα στην άκρη.

Ξεκινήστε να το κάνετε γιατί δεν ξέρετε τι νέα-νέα-νέα μέτρα θα ανακοινώσει η κυβέρνηση. Κάντε το θα δείτε ότι θα αρχίσετε να χτίζετε ένα οικονομικό τοίχος για εσάς και την οικογένειά σας που τίποτα δε θα μπορεί να το περάσει.

--------------------

Το κάνετε εσείς; Έχετε κάποια εμπειρία/ιδέα σχετικά με τη διαχείριση των χρημάτων και το να πληρώνετε πρώτα τον εαυτό σας;