Παιδικές Επιθυμίες

Υπάρχει ένα ρητό που πάει κάπως έτσι: "Δε σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε, αλλά γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε" Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς έτσι αλλά νομίζω το πιάνετε το νόημα.

Πριν λίγες μέρες, το πρωί που ετοιμάζαμε τον Δημήτρη για τον παιδικό, ήθελε να πάρει μαζί του το καινούργιο του σπαθί που πήραμε από το πανηγύρι. Στον παιδικό όμως δεν επιτρέπουν τέτοια. Ο Δημήτρης όμως ήθελε να το πάρει μαζί του....οπότε τι κάνουμε;

Γενικά είμαι άνθρωπος που μ' αρέσει να πηγαίνω ενάντια σε πράγματα που δεν επιτρέπονται. Οπότε του είπα να το πάρει μαζί του, αλλά να το αφήσει στην τσάντα και μόλις πάω να τον πάρω το μεσημέρι θα το ξαναπάρει και συμφωνήσαμε και ήμασταν όλοι χαρούμενοι: Μπαμπάς, Δημήτρης, Παιδικός Σταθμός.

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τις δικές μου παιδικές επιθυμίες. Θυμάμαι όταν αγόραζα κάτι καινούργιο που μου άρεσε ήθελα να το έχω πάντα μαζί μου. Από παιχνίδι μέχρι ρούχο (εκτός από βιβλία που δεν τα πήγαινα καλά τότε). Ήθελα να το παίρνω στο σχολείο, να το έχω το βράδυ στο κρεβάτι μου, να το κουβαλάω στη βόλτα και να το έχω πάνω στο γραφείο μου όταν "διαβάζω". Φυσικά αυτό πήγαινε συνήθως ενάντια στα "πρέπει" και στο "σωστό" οπότε συναντούσα συχνά αντιδράσεις.

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να βάζει αυτά τα όρια και στον Δημήτρη, πχ "όχι τώρα... ή Τώρα είναι ώρα να κάνουμε ... και όχι αυτό που θέλεις εσύ... ή αυτό το κάνουμε έτσι... ή δεν πρέπει να φέρεσαι έτσι... και άλλα τέτοια" αλλά μετά σκέφτομαι ότι εγώ δεν ήμουν και δεν είμαι των "πρέπει" οπότε γιατί να κάνω κάτι τέτοιο στο παιδί μου; Η απάντηση βέβαια είναι απλή: "Για το καλό του"

Μερικές παιδικές μου επιθυμίες που θα επιτρέπω στο παιδί μου αν έχει τις ίδιες:

- Να παίρνει παιχνίδια στο σχολείο

- Να κάνει ποδήλατο και το χειμώνα [Σεπτέμβριο τα ποδήλατα έμπαιναν στο υπόγειο]

- Να ζωγραφίζει τους τοίχους (αλλά στο δωμάτιό του κατά προτίμηση)

- Να τρέχει στους διαδρόμους

- Να λερώνετε όταν τρώει και όταν παίζει

- Να φοράει τα ρούχα που θέλει και όχι που 'πρέπει'

- Να αφήσει μακριά μαλλιά

- Να βάλει σκουλαρίκι

- Να κάνει τατουάζ

- ....

και άλλα που δε μου 'ρχονται τώρα. Βέβαια όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι δε θα ενοχλεί τους άλλους και θα τους σέβεται. Και επίσης δε θα τον παροτρύνω να κάνει κάποια απ' αυτά. Απλά αν είναι οι επιθυμία του δε θα είμαι αρνητικός - θα το συζητήσουμε αλλά δε θα είμαι αρνητικός.

Αν δώσουμε στα παιδιά μας σωστές βάσεις και σωστές αρχές νομίζω ότι θα τα καταφέρουν μια χαρά, όπως κι εμείς άλλωστε, έτσι δεν είναι;

---------------------------------------------

Εσείς ποιες επιθυμίες είχατε σαν παιδιά και τις οποίες έπρεπε να αναβάλλατε ή να ξεχάσετε και που θα θέλατε να δείτε να κάνουν τα παιδιά σας;

Κρατήστε ένα Ημερολόγιο ή blog

Photo by www.barrattschapel.org

Σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι το να κρατάμε ένα ημερολόγιο. Είτε είναι σε ένα τετράδιο είτε σε ένα blog. Σίγουρα στο blog δεν μπορείς να γράψεις τις πολύ προσωπικές σου στιγμές, συναισθήματα και εμπειρίες, αλλά είναι ένας 'εύκολος' τρόπος να καταγράφεις τις καθημερινές προσωπικές σου εμπειρίες και σκέψεις.

Ακούω τα τελευταία χρόνια από τον Jim Rohn για τη σημασία του να κρατάμε ένα ημερολόγιο. Το είχα ξεκινήσει κάποιες φορές αλλά μετά από λίγες μέρες το σταματούσα. Μέσω του blog μου είναι πιο εύκολο να γράφω αυτά που θεωρώ σημαντικά να θυμάμαι.

Είναι πολύ σημαντικό να καταγράψεις αμέσως μία σκέψη ή μία φράση που άκουσες, γιατί μπορεί να χαθεί για πάντα. Πολλές φορές μπορεί να πει κάτι ο γιος μου και σε δευτερόλεπτα να ξεχάσω ακριβώς το πώς το είπε. Αυτό που κάνω συχνά (αν δεν μπορώ να το καταγράψω σε ένα χαρτί) είναι να το επαναλάβω ώστε να δω πως ακούγεται κι από μένα. Το επαναλαμβάνω μερικές φορές και μόλις βρω την ευκαιρία το καταγράφω.

Μια φορά είχε πει κάτι "πολύ έξυπνο" ο Δημήτρης και του λέω μισό λεπτό, βγάζω το iphone και ηχογράφησα τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει αυτό που είπε. Μου λέει λοιπόν ο Δημήτρης: "θέλεις να το ξαναπώ να το γράψεις;;;"

Λοιπόν, παρακάτω είναι οι σκέψεις του Jim Rohn σχετικά με το να κρατάμε ένα ημερολόγιο. Απολαύστε...

Κρατήστε ένα Ημερολόγιο

του Jim Rohn

Αν είστε σοβαροί στο να γίνετε πλούσιοι, ισχυροί, εκλεπτυσμένοι, υγιείς, καλλιεργημένοι και μοναδικοί άνθρωποι που ασκούν επιρροή - κρατήστε ημερολόγιο. Μην εμπιστεύεστε τη μνήμη σας. Όταν ακούτε κάτι πολύτιμο, καταγράψτε το. Όταν συναντάτε κάτι σημαντικό, καταγράψτε το.

Συνήθιζα να κρατάω σημειώσεις σε κομμάτια χαρτιού και σκισμένες γωνίες και στο πίσω μέρος χρησιμοποιημένων φακέλων. Έγραφα ιδέες σε σουβέρ εστιατορίων. Σε αποδείξεις, σε κάρτες, σε μικρά χαρτιά, σε μεγάλα χαρτιά, σε στενά χαρτιά, σε χαρτονάκια και σε κομμάτια χαρτιού που τα πετούσα σε ένα συρτάρι. Μετά ανακάλυψα ότι ο καλύτερος τρόπος για να οργανώσω αυτές τις ιδέες ήταν να κρατάω ημερολόγιο. Κρατάω ημερολόγιο από την ηλικία των 25. Η πειθαρχεία είναι ένα σημαντικό μέρος της μάθησής μου και τα ημερολόγια είναι σημαντικό μέρος της βιβλιοθήκης μου.

Είμαι αγοραστής άδειων βιβλίων. Τα παιδιά το βρίσκουν αυτό ενδιαφέρον ότι αγοράζω άδεια βιβλία. Λένε, “22€ για ένα κενό βιβλίο! Για έδωσες τόσα;” Ο λόγος που πλήρωσα 22€ είναι για να προκαλέσω τον εαυτό μου να βρει κάτι να γράψει εκεί μέσα που να αξίζει 22€. Όλα μου τα ημερολόγια είναι ιδιωτικά, αλλά αν ποτέ κρατούσατε ένα στα χέρια σας, δε θα χρειαζόταν να διαβάσετε πολύ για να ανακαλύψετε ότι αξίζει περισσότερο από 22€.

Πρέπει να ομολογήσω ότι αν ρίχνατε μια ματιά στα ημερολόγιά μου, θα λέγατε ότι είμαι σίγουρα ένας σοβαρός μαθητής. Δεν είμαι απλά δεσμευμένος στο επαγγελμά μου· είμαι δεσμευμένος στη ζωή, δεσμευμένος στο να μαθαίνω νέες ιδέες και δεξιότητες. Θέλω να δω τι μπορώ να κάνω με τον σπόρο, το έδαφος, τον ήλιο και τη βροχή ώστε να μετατρέψω τους οικοδομικούς λίθους σε μία παραγωγική ζωή.

Το να κρατάτε ένα ημερολόγιο είναι πολύ σημαντικό. Το ονομάζω έναν από τους τρεις θησαυρούς που θα αφήσετε για την επόμενη γενιά. Για την ακρίβεια, οι μελλοντικές γενιές θα βρουν αυτούς τους θησαυρούς πιο πολύτιμους από τα έπιπλά σας.

Ο πρώτος θησαυρός είναι οι φωτογραφίες σας. Βγάλτε πολλές φωτογραφίες. Μην τεμπελιάζετε στο να συλλάβετε κάθε γεγονός. Πόση ώρα παίρνει για να συλλάβετε ένα γεγονός; Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Πόση ώρα χρειάζεται για να χάσετε ένα γεγονός; Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Μη χάσετε τις φωτογραφίες. Όταν θα φύγετε, αυτές θα κρατήσουν τις αναμνήσεις ζωντανές.

Ο δεύτερος θησαυρός είναι η βιβλιοθήκη σας. Αυτή είναι η βιβλιοθήκη που σας δίδαξε, που σας συμβούλεψε, που σας καθοδήγησε, που σας βοήθησε να υπερασπίσετε τα ιδανικά σας. Σας βοήθησε να αναπτύξετε μία φιλοσοφία. Σας βοήθησε να γίνετε πλούσιοι, ισχυροί εκλεπτυσμένοι και μοναδικοί. Μπορεί να σας βοήθησε να νικήσετε μία ασθένεια. Μπορεί να σας βοήθησε να νικήσετε τη φτώχεια. Μπορεί να βοήθησε να φύγετε από κακές παρέες. Η βιβλιοθήκη σας, τα βιβλία που σας καθοδήγησαν, που τάισαν το μυαλό σας και την ψυχή σας, είναι ένα από τα σπουδαιότερα δώρα που μπορείτε να αφήσετε πίσω σας.

Ο τρίτος θησαυρός είναι τα ημερολόγιά σας. Οι ιδέες που ακούσατε, οι πληροφορίες που σχολαστικά συγκεντρώσατε. Αλλά από τα τρία, το να γράφετε σε ένα ημερολόγιο είναι μία από τις μεγαλύτερες ενδείξεις ότι είστε σοβαροί μαθητές. Το να βγάζετε φωτογραφίες, αυτό είναι κάτι εύκολο. Το να αγοράζετε ένα βιβλίο από ένα βιβλιοπωλείο κι αυτό είναι αρκετά εύκολο. Είναι λίγο μεγαλύτερη πρόκληση το να είστε μαθητής της δικής σας ζωής, τους δικού σας μέλλοντος, του δικού σας πεπρωμένου. Αφιερώστε το χρόνο να κρατήσετε σημειώσεις και να κρατήσετε ένα ημερολόγιο. Θα είστε κι εσείς χαρούμενοι που το κάνατε. Τι σπουδαίος θησαυρός να αφήσετε πίσω σας όταν θα έχετε φύγει. Τι σπουδαίος θησαυρός για να απολαύσετε σήμερα!

Jim Rohn

Ηρεμία

Το Σάββατο το απόγευμα (22/8/09) θα πηγαίναμε για BBQ στο σπίτι των γονιών μου. Την ώρα που ετοιμαζόμασταν ο Δημήτρης ήταν σε υπερένταση και δε συμπεριφερόταν σωστά. Αν συνέχιζε μ' αυτή τη συμπεριφορά δε θα περνούσαμε καλά στο BBQ.

Όταν συμπεριφερόταν έτσι τον βάζαμε στην "τιμωρία". Στο βάθος του χολ, είχαμε ένα καρεκλάκι και τον πηγαίναμε στο "καρεκλάκι της τιμωρίας" για τόσα λεπτά όσα τα χρόνια του. (πχ 3 χρονών = 3 λεπτά). Και του λέγαμε ότι θα καθίσει εκεί για 3 λεπτά, να σκεφτεί αυτό που έκανε. Μετά από 3 λεπτά πηγαίναμε, ζητούσαμε συγνώμη ο ένας στον άλλο, αγκαλίτσα φιλάκι και όλα καλά.

Αλλά δε μου άρεσε να τον βάζω "τιμωρία". Δε μου ακουγόταν σωστό, οπότε επινόησα μία άλλη λέξη. Θα μου πείτε είναι το ίδιο...χμμ και να και όχι. Πλέον τον βάζουμε στο "καρεκλάκι της ηρεμίας". Όταν δηλαδή τον πιάνουν τα τρελά του και δεν ηρεμεί του λέω "Δημήτρη θέλω να κάτσεις στο καρεκλάκι της ηρεμίας. Όταν ηρεμήσεις θα έρθεις μόνος σου. Δε σε βάζω τιμωρία. Σε βάζω εδώ για να ηρεμήσεις. Όταν νιώσεις ήρεμος θα βγεις μόνος σου και θα έρθεις μέσα να παίξουμε ξανά."

Μετά από λίγο μου φωνάζει από μέσα "Μπαμπά ηρέμησα, να βγω;"

Αν μετά από λίγο αρχίσει πάλι να τρελαίνεται τότε ξαναμπαίνει στην "ηρεμία" αλλά με προειδοποίηση ότι την επόμενη φορά θα μπει για 3,5 λεπτά τιμωρία.

Οπότε έτσι έχουμε γλιτώσει από την τιμωρία. Συνήθως 1 φορά στο "καρεκλάκι της ηρεμίας" αρκεί. Έτσι δε χρειάζεται να μαλώνουμε ούτε να μας θυμώνει επειδή τον τιμωρούμε. Τον βάζουμε λίγο στην άκρη (κάτι σαν time out) για να ηρεμήσει και όταν νιώσει έτοιμος να έρθει μόνος του πίσω.

Έτσι λοιπόν, το Σάββατο πριν φύγουμε τον έβαλα στην ηρεμία και ενώ του έλεγα ότι όταν ηρεμήσει να βγει μόνος του, έσκυψε κάτω το κεφάλι, άρχισε να δακρύζει και είπε με παράπονο: "Μπαμπά στεναχωριέμαι" (περιττό να σας πω ότι μου ράγισε την καρδιά)

Τον αγκάλιασα και χαϊδεύοντάς του την πλάτη του είπα, μη στεναχωριέσαι αγόρι μου, δε σε βάζω τιμωρία. Σ' αγαπάμε πολύ. Όταν ηρεμήσεις έλα μέσα μαζί μας.

Πάντως τα παιδιά είναι οι καλύτεροι πωλητές. Είτε με την γκρίνια, με το κλάμα, με τις γλύκες ή με τις τύψεις έχουν τον τρόπο τους να κάνουν αυτό που θέλουν (τις περισσότερες φορές - όχι πάντα), αρκεί βέβαια να μην έχουν μπαμπά που ασχολείται με τις πωλήσεις :P

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε και τούτο.

Μετά τις διακοπές ξεκινήσαμε μία καινούργια συνήθεια [για τον Δημήτρη αλλά και για εμάς]. Ποια συνήθεια; Να κοιμάται μόνος του. Ναι, μόνος τους κοιμόταν και πριν, αλλά καθόμασταν μαζί του για λίγη ώρα μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Αυτό ήταν κουραστικό και μη-πρακτικό, αλλά όταν τον αφήναμε πριν έκλαιγε ή μας ζητούσε. Οπότε ήταν πιο εύκολο να καθίσουμε μαζί του για λίγα λεπτά παρά να ακούμε το παιδί μας να "υποφέρει" μόνο του.

Τελικά ήταν πολύ πιο εύκολο απ' ότι νομίζαμε. Από την πρώτη μέρα του το είπαμε ότι 'πλέον είναι αρκετά μεγάλος για να κοιμάται μόνος του'. Φυσικά μας ζήτησε, έκλαψε και λίγο που δεν πήγαμε, αλλά τελικά τα βρήκαμε. Από τη 2η μέρα κοιμάται μόνος του και το μεσημέρι και το βράδυ.

Οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο. Εδώ και 3,5 χρόνια [από τότε που γεννήθηκε δηλαδή] δεν έχει κοιμηθεί ποτέ κάπου χωρίς εμένα ή τη μαμά του ή και τους δύο μαζί. Πάντα κοιμόταν στο σπίτι μας ή αν πηγαίναμε κάποια εκδρομή, στο ξενοδοχείο, αλλά πάντα ήμασταν μαζί του. Την Τετάρτη λοιπόν ήταν η πρώτη φορά που το μεσημέρι κοιμήθηκε στη γιαγιά του [τη μαμά μου] και το ίδιο κάναμε και την Πέμπτη...και έπιασε το κόλπο.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό βήμα, γιατί θα μπορούμε να βγούμε ένα βράδυ ή να πάμε ένα 2ήμερο με τη Σόνια και να τον αφήσουμε στις γιαγιάδες του, χωρίς να ανησυχούμε αν θα κοιμηθεί όχι.

Το επόμενο βήμα είναι να κόψουμε το Pampers το βράδυ. Θα πρέπει να το αποφασίσουμε κάποια στιγμή με τη Σόνια και να το κάνουμε. Από εμάς εξαρτάται άλλωστε, γιατί θα πρέπει να τον ξυπνάμε το βράδυ και να τον πηγαίνουμε στην τουαλέτα.

Για να δούμε...

"Να σε βοηθήσω;"

Γυρίσαμε από τις διακοπές. Μαυρίσαμε, ξεκουραστήκαμε ... περάσαμε υπέροχα. Από τις καλύτερες (αν όχι οι καλύτερες) διακοπές ever!

Καθόμασταν έξω από το αεροδρόμιο της Χίου και τα παιδιά παίζανε (τρέχαν γύρω γύρω σαν τρελά) και κόσμος ερχόταν κι έφευγε. Κάποια στιγμή ένας κύριος λίγο πιο πέρα προσπαθούσε να ανεβάσει ένα καρότσι με 6 τεράστιες βαλίτσες σε μία από αυτές τις ράμπες στα πεζοδρόμια, αλλά δοκίμασε 1-2 φορές και δεν τα κατάφερνε, ενώ δίπλα του ήταν κόσμος που ούτε καν μπήκε στον κόπο να βοηθήσει.

Έχω μία καλή συνήθεια, να βοηθάω σε τέτοιες καταστάσεις ή αν δω μία γυναίκα/γιαγιά φορτωμένη με ψώνια ή βαλίτσες να τη βοηθήσω να τις μεταφέρει στο σπίτι της ή λίγο πιο κάτω ή να βοηθήσω μία μητέρα που δυσκολεύεται στις σκάλες με το καροτσάκι της. Οπότε μου ήταν φυσικό να πάω εκεί (αν και ήταν λίγο πιο μακριά) για να βοηθήσω.

Αυτό που με ενθουσίαση ΤΟΣΟ πολύ και με έκανε να νιώσω απίστευτη υπερηφάνεια ήταν ότι, ταυτόχρονα με εμένα, ο 3,5 χρονών γιος μου που έτρεχε παραδίπλα, πρόσεξε τον άνθρωπο που ζοριζόταν και πήγε και του είπε "Να σε βοηθήσω;" Και μαζί οι 3 (ναι, έσπρωχνε κι ο Δημήτρης) βοηθήσαμε τον άνθρωπο να ανεβάσει στη ράμπα το καρότσι με τις βαλίτσες. Μετά, ο Δημήτρης, απλά συνέχισε το παιχνίδι του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Δε θυμάμαι αν του το έχω πει ή απλά αν με έχει δει να το κάνω αλλά το να βλέπω το παιδί μου να κάνει κάτι τέτοιο με έκανε (και με κάνει) να ανατριχιάζω από υπερηφάνεια Ίσως είμαι 'τρελομπαμπάς', ίσως δεν είμαι. Ξέρω όμως ότι ο 3,5 χρονών γιος μου σκέφτηκε ΚΑΙ έκανε κάτι που πολλοί μεγαλύτεροι δίπλα του δεν έκαναν (και μάλλον δεν σκέφτηκαν καν) - κάτι πολύ απλό - να βοηθήσει έναν συνάνθρωπό του που χρειαζόταν βοήθεια (έστω και τόσο απλή)

Τελικά, όντως, τα παιδιά δεν κάνουν κάνουν αυτό που τους λέμε, αλλά αυτό που μας βλέπουν να κάνουμε ΚΑΙ να είμαστε.

Ένα βίντεο που είχα δει πριν καιρό σχετικό μ'αυτό και με άγγιξε αρκετά:

http://funlist.theanswerto.gr/childrenseechildrendo.html

Είμαι Διακοπές

Τις τελευταίες μέρες δεν είχαμε κάποια νέα ανάρτηση γιατί ετοιμαζόμουν για διακοπές και γιατί είμαι διακοπές.

Λείπουμε από την Παρασκευή 7 Αυγούστου. Θα επιστρέψουμε τις επόμενες μέρες οπότε και θα έχω νέα και υλικό (φωτογραφίες και βίντεο).

Τώρα που γράφω είμαι αραχτός στο μπαλκόνι του σπιτιού του αδερφού μου, που μας φιλοξενεί, και πριν λίγη ώρα γυρίσαμε από θάλασσα και φαγητό σε ένα πολύ γραφικό εστιατόριο δίπλα στο κύμα

Καλές διακοπές σε όσους είναι διακοπές και καλό κουράγιο σε όσους δεν έχουν πάει ακόμα ή έχουν επιστρέψει.

Θα τα ξαναπούμε σύντομα ανανεωμένοι και πολύ μαυρισμένοι.

Ετοιμάζω βαλίτσες...

Συχνά κάνουμε ταξιδάκια. Είτε είναι μικρές μονοήμερες εκδρομές είτε για Σαββατοκύριακο είτε και για 3-4 μέρες πχ στο εξωτερικό. Κάθε φορά υπάρχει το θέμα της βαλίτσας - πού θα βρούμε αρκετά μεγάλη βαλίτσα για να μας χωρέσει...εμμ εννοώ να χωρέσει τα πράγματά μας.

Πλέον έχουμε οργανωθεί αρκετά καλά με check lists. Έχουμε κάνει μία λίστα (ο καθένας) και ξέρουμε ποια πράγματα θα πάρουμε μαζί μας κάθε φορά συν πλην μερικά. Οπότε τις περισσότερες φορές δεν ξεχνάμε κάτι πίσω αν και συχνά υπάρχει αυτή η αίσθηση, μόλις φεύγουμε από το σπίτι, ότι κάτι ξέχασα.

Πάντως έχουμε την τάση να παίρνουμε όλο το σπίτι μαζί μας. Ειδικά τώρα που έχουμε και το Δημήτρη στις εκδρομές είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Έχω περιέργεια να δω τι θα πάρουμε μαζί μας τώρα που θα φύγουμε 10 μέρες διακοπές στη Χίο.

Αυτό μάλλον προέρχεται από την επιθυμία μας να νιώθουμε 'σα στο σπίτι μας' όπου πηγαίνουμε. Είναι αυτή η δυσκολία που έχουν οι άνθρωποι - να βγαίνουν έξω από τη ζώνη άνεσής τους (να ξεβολεύονται) - αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να πάρεις όλο το σπίτι και τις ανέσεις του μαζί σου (εκτός κι αν ζεις και ταξιδεύεις με τροχόσπιτο).

Σαν συμπέρασμα πιστεύω ότι βοηθάει το να μπορούμε να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε εύκολα στην αλλαγή ώστε να νιώθουμε άνετα σε οποιοδήποτε χώρο βρισκόμαστε. Το ίδιο ισχύει είτε πρόκειται για ένα σύντομο ταξίδι, είτε πρόκειται για μία μεγαλύτερη αλλαγή στη ζωή μας όπως μία μετακόμιση σε άλλο σπίτι ή άλλη πόλη(ή άλλη χώρα), ένας γάμος, ένα παιδί, μία νέα καριέρα. Ένα ωραίο βιβλίο σχετικό με την προσαρμογή στην αλλαγή που έχω διαβάσει είναι το "Ποιος πήρε το τυρί μου" του Spenser Johnson όπου μέσα από την ιστορία 2 ποντικών περνάει μηνύματα για την προσαρμογή μας στην αλλαγή.

Θα κάνω βουτιές κολλητέ

Καθόμαστε στο σαλόνι. Εγώ στον ένα καναπέ και ο Δημήτρης με τη Σόνια στον άλλο.

Δημήτρης: Μαμά, πήγαινε να κάτσεις με τον μπαμπά.

Σόνια: Γιατί Δημήτρη; Δε θέλω.

Δημήτρης: Μα πήγαινε, αφού είναι ο αγαπημένος σου!

...λίγο αργότερα (και αφού είχε 'διώξει' τη μαμά του από τον καναπέ)

Δημήτρης: Θα ρίξω κάτω όλα τα μασκιλάρια. (μαξιλάρια)

Εγώ: Γιατί Δημήτρη θα ρίξεις κάτω τα μαξιλάρια;

Δημήτρης: Για να κάνω βουτιές, κολλητέ! Μπαμπά, σε είπα κολλητέ!

Πήγαμε στα Jumbo χθες το πρωί και είχε πάρα πολύ ζέστη όταν βγήκαμε έξω από το μαγαζί.

Δημήτρης: Μπαμπά έχει πολύ ζέστη, δεν μπορώ να αναπνεύσω...

Εγώ: Το ξέρω παιδί μου...

Δημήτρης: Να, για δες...τώρα που ρουφάω δυνατά μπορώ να αναπνεύσω!

...και στο δρόμο του γυρισμού για το Κιλκίς, είχα δυνατά τη μουστική στο αμάξι και μου λέει:

- Μπαμπά χαμήλωσε τη μουσική! Θα σπάσουν τα τύμπανά μου (:O)

και λίγο αργότερα, ενώ τραγουδούσα...

- Μπαμπά μην τραγουδάς! Θα σε γράψει ο τροχονόμος!

Προσπαθώ να σκεφτώ ποιος στο σπίτι μας μιλάει πολύ και ποιος σχολιάζει ό,τι κάνει...χμμμμ :-D