Γυρίσαμε από τις διακοπές. Μαυρίσαμε, ξεκουραστήκαμε ... περάσαμε υπέροχα. Από τις καλύτερες (αν όχι οι καλύτερες) διακοπές ever!
Καθόμασταν έξω από το αεροδρόμιο της Χίου και τα παιδιά παίζανε (τρέχαν γύρω γύρω σαν τρελά) και κόσμος ερχόταν κι έφευγε. Κάποια στιγμή ένας κύριος λίγο πιο πέρα προσπαθούσε να ανεβάσει ένα καρότσι με 6 τεράστιες βαλίτσες σε μία από αυτές τις ράμπες στα πεζοδρόμια, αλλά δοκίμασε 1-2 φορές και δεν τα κατάφερνε, ενώ δίπλα του ήταν κόσμος που ούτε καν μπήκε στον κόπο να βοηθήσει.
Έχω μία καλή συνήθεια, να βοηθάω σε τέτοιες καταστάσεις ή αν δω μία γυναίκα/γιαγιά φορτωμένη με ψώνια ή βαλίτσες να τη βοηθήσω να τις μεταφέρει στο σπίτι της ή λίγο πιο κάτω ή να βοηθήσω μία μητέρα που δυσκολεύεται στις σκάλες με το καροτσάκι της. Οπότε μου ήταν φυσικό να πάω εκεί (αν και ήταν λίγο πιο μακριά) για να βοηθήσω.
Αυτό που με ενθουσίαση ΤΟΣΟ πολύ και με έκανε να νιώσω απίστευτη υπερηφάνεια ήταν ότι, ταυτόχρονα με εμένα, ο 3,5 χρονών γιος μου που έτρεχε παραδίπλα, πρόσεξε τον άνθρωπο που ζοριζόταν και πήγε και του είπε "Να σε βοηθήσω;" Και μαζί οι 3 (ναι, έσπρωχνε κι ο Δημήτρης) βοηθήσαμε τον άνθρωπο να ανεβάσει στη ράμπα το καρότσι με τις βαλίτσες. Μετά, ο Δημήτρης, απλά συνέχισε το παιχνίδι του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Δε θυμάμαι αν του το έχω πει ή απλά αν με έχει δει να το κάνω αλλά το να βλέπω το παιδί μου να κάνει κάτι τέτοιο με έκανε (και με κάνει) να ανατριχιάζω από υπερηφάνεια Ίσως είμαι 'τρελομπαμπάς', ίσως δεν είμαι. Ξέρω όμως ότι ο 3,5 χρονών γιος μου σκέφτηκε ΚΑΙ έκανε κάτι που πολλοί μεγαλύτεροι δίπλα του δεν έκαναν (και μάλλον δεν σκέφτηκαν καν) - κάτι πολύ απλό - να βοηθήσει έναν συνάνθρωπό του που χρειαζόταν βοήθεια (έστω και τόσο απλή)
Τελικά, όντως, τα παιδιά δεν κάνουν κάνουν αυτό που τους λέμε, αλλά αυτό που μας βλέπουν να κάνουμε ΚΑΙ να είμαστε.
Ένα βίντεο που είχα δει πριν καιρό σχετικό μ'αυτό και με άγγιξε αρκετά:
