του Dave Ramsey
Μύθος: Το χρέος είναι ένα εργαλείο και θα πρέπει να μας βοηθάει να δημιουργήσουμε ευημερία
Αλήθεια: Το χρέος δε χρησιμοποιείται από τους πλούσιους ανθρώπους τόσο συχνά όσο θέλουν να πιστεύουμε.
Το χρέος είναι ανόητο. Οι περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι είναι απένταροι απλά γιατί είναι πνιγμένοι στο χρέος με καμία ελπίδα σωτηρίας. Αν είστε χρεωμένοι, τότε είστε σκλάβοι, γιατί δεν έχετε την ελευθερία να χρησιμοποιήσετε τα χρήματά σας για να βοηθήσετε να αλλάξει το οικογενειακό σας δέντρο.
Σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας USA Today σχετικά με το χρέος, 78% των Baby Boomers (Η μεταπολεμική γενιά) έχουν χρέος υποθήκης, 59% έχουν χρέος πιστωτικών καρτών και 56% έχουν δόσεις αυτοκινήτου. Χρειάζεται μεγάλη θέληση, πειθαρχεία, θάρρος και βοήθεια για να σκοτώσετε το θηρίο που λέγεται χρέος. Αλλά μπορεί να γίνει. Φανταστείτε πόσα θα μπορούσατε να βάζετε στην άκρη για τη συνταξιοδότησή σας αν δεν είχατε τη δόση για το αυτοκίνητό σας; Αυτός είναι ο τρόπος που οι πλούσιοι χτίζουν τον πλούτο τους. Το χρέος είναι ανόητο. Καλωσήρθατε στον αληθινό κόσμο!
Το Παρελθόν Του Dave Ramsey
Όταν εκπαιδευόμουν για την πρώτη μου καριέρα στα μεσιτικά, μου είπαν ότι το χρέος είναι ένα εργαλείο. "Το χρέος είναι σαν υπομόχλιο και μοχλός", που μας επιτρέπει να σηκώσουμε αυτό που αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να σηκώσουμε. Μπορούμε να αγοράσουμε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, να ξεκινήσουμε μία επιχείρηση ή να βγούμε για φαγητό και να μην ανησυχούμε ότι θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να μαζέψουμε τα χρήματα για να το κάνουμε. Θυμάμαι μια καθηγήτρια οικονομικών μας έλεγε ότι το χρέος είναι δίκοπο μαχαίρι, το οποίο μπορείς να χρησιμοποιήσεις σαν εργαλείο για να κόψεις, αλλά θα μπορούσε επίσης να κόψει και εσένα και να σε βλάψει.
Μας έχουν πείσει για τον μύθο ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε OPM (other people's money = τα χρήματα άλλων ανθρώπων) για να ευημερήσουμε. Μας λένε με σνομπ και τις μύτες ψηλά ότι οι έμπειροι και πειθαρχημένοι επενδυτές χρησιμοποιούν το χρέος προς όφελός τους.
Εξετάστε το ενδεχόμενο του Ρίσκου
Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι το χρέος έχει αρκετό ρίσκο ώστε να εξουδετερώσει κάθε πλεονέκτημα που θα μπορούσε να αποκτηθεί μέσω της μόχλευσης του χρέους. Το ρίσκο θα καταστρέψει τις αντιληπτές αποδόσεις που αναφέρονται από τους 'πωλητές του μύθου'. Κάποτε ήμουν κι εγώ ένας απ' αυτούς και μπορούσα να επαναλαμβάνω τους μύθους πολύ πειστικά. Ήμουν ιδιαίτερα καλός, με τον μύθο ότι "το χρέος είναι ένα εργαλείο". Πουλούσα ακόμα και ακίνητα προς ενοικίαση που έχαναν χρήματα για τους επενδυτές δείχνοντάς τους, με πολύ εξελιγμένα εσωτερικά ποσοστά απόδοσης, με ποιο τρόπο θα μπορούσαν πραγματικά να κερδίσουν χρήματα!
Μπορούσα να μιλάω με ενθουσιασμό για αυτόν το μύθο, αλλά η ζωή και ο Θεός είχε κάποια μαθήματα για να μου διδάξουν. Μόνο αφού έχει χάσει όλα όσα μου ανήκαν και βρισκόμουν σε πτώχευση σκέφτηκα ότι το ρίσκο θα πρέπει να συνυπολογίζεται, ακόμη και μαθηματικά. Χρειάστηκε να ξυπνήσω σε "μονάδα εντατικής θεραπείας" για να συνειδητοποιήσω πόσο ανόητος και επικίνδυνος είναι αυτός ο μύθος. Η ζωή με χτύπησε αρκετά σκληρά για να πάρει την προσοχή μου και να με διδάξει.
"Ο πλούσιος κυβερνάει τον φτωχό, και ο δανειολήπτης είναι σκλάβος του δανειστή". Το αντιμετώπισα αυτό και έπρεπε να πάρω μια συνειδητή απόφαση για το ποιος είχε δίκιο - ο απένταρος καθηγητής οικονομικών μου, ο οποίος δίδασκε ότι το χρέος είναι ένα εργαλείο ή ο Θεός, ο οποίος έδειξε την προφανή περιφρόνηση για το χρέος. Ο Μπέβερλι Σιλς είχε δίκιο όταν είπε, «δεν υπάρχει σύντομος δρόμος για οποιοδήποτε μέρος αξίζει να φτάσεις."
